Kamperen in het tropisch regenwoud

Avanavero 9 t/m 12 april 2004

Jemig, wat een leven. Anja is nog niet naar huis of ik zit al weer midden in de rimboe van Suriname!

Donderdagnacht
Ik zit in een kleine bus met op een enkele stagiaire na, allemaal Surinaamse studenten. We rijden door de Surinaamse binnenlanden over een zeer hobbelige bauxietweg (gravel) met af en toe modderpoelen. De vermoeidheid heeft toegeslagen maar de bus schokt en hobbelt zo, waardoor ik mijn hoofd nauwelijks kan rusten. Mijn oogleden zakken dicht, maar bruut wordt ik weer wakker geschud doordat mijn hoofd tegen het raam knalt. Dan maar de schouder van m’n buurvrouw proberen. Vijf minuten gaat het goed, dan hobbelt mijn hoofd alweer een andere kant op. Buiten is het donker en zie ik een zwarte jungle met af en toe knipperende lichtjes van vuurvliegjes. Af en toe steken we een rivier over via een gammele brug. We naderen een zeer slechte stukje weg, wat eigenlijk de naam weg niet meer waard is. Dikke groeven van opgedroogde modder. De chef stopt de bus enkele seconden, bedenkt zijn strategie en geeft gas. Ruw schudt de bus heen en weer, de bus gaat zo schuin, dat ik bang ben dat ie om gaat vallen. Na enkele meters is er weer de oude vertrouwde hobbelige bauxietweg, waar de bus weer met een vaartje overheen rijdt.

Vrijdag, 9 april (oma jarig!)
Na 12 uren afzien in de bus arriveren we vies, vermoeid en gebroken in ons kamp bij de Avanavero watervallen. We hangen onze hangmatten met muskietennet op onder een dak van blauw landbouwplastic. Snel de bikini aan en het water vlakbij het kamp verkennen. Even lekker de rode bauxiet van ons lichaam afwassen en genieten van de natuurlijke bubbelbaden. Ondertussen wordt er in de keukentent, een heerlijk maal voor ons gekookt van rijst, vis en chinese kool. De rest van de dag genieten we van het heerlijke eten, de zon, de heerlijke sula (stroomversnelling) en de prachtige natuur. ’s Avonds vallen we moe en voldaan in slaap in onze hangmat.

Zaterdag, 10 april
Om negen uur sta ik weer fris en fruitig met vijf anderen in de laadbak van een truck. Doel: de Tijgerwatervallen. Vastklemmend aan de truck ontwijk ik de takken en lianen boven en langs de weg. Achter ons rijden nog zes jeeps en trucks met mensen in de laadbak. Het eerste opstakel is een enorme modderpoel en heel veel water. Onze truck raakt vast. Na een half uur staan trekken en duwen (mensen en wagens), raakt de truck los uit de grijze modder. De auto is kapot en we zoeken een andere laadbak op. De andere trucks halen stuk voor stuk de modderpoel onder luid geapplaudiseer. Met z’n dertienen in een truck (8 in de laadbak, 5 in de auto) vervolgen we onze weg. De weg is enorm slecht. Geregeld moeten we halt houden om met de moterzaag en kapmessen omgevallen bomen en takken weg te zagen en kappen. Een keer stoppen we om een enorme schildpad van de weg te halen die ineengedoken op onze route ligt. De trucks trotseren enorm schuine afdalingen en hellingen. Ik zit in de laadbak. Er is geen enkele positie waarin ik de trip comfortabel kan maken. Mijn benen doen pijn en moeten ondertussen bont en blauw zijn van de horten en stoten. Opeens voel ik een druppel, binnen enkele seconden worden we er aan herinnerd waarom de Surinaamse jungle ook wel tropisch regenwoud wordt genoemd... Ik kijk naast me. Daar zit een treurige Loura Ann in een hoekje van de laadbak. Terwijl haar lichaam heen en weer schudt, hangt haar hoofd naar beneden en glijden de druppels over haar huid en haar naar beneden. Zonde van de make-up die ze net had bijgewerkt. Ik constateer: Loura Ann is geen jungletype. Na zes uren rijden, slepen, zagen, kappen en met twee gesneuvelde auto’s achter ons worden de auto’s geparkeerd. De weg is te slecht om verder te gaan. We beginnen met lopen. Eerste lopend en glijdend een enorm steile helling met los zand af. Vervolgens komen we bij een watertje, welke we oversteken. De jungle is dicht en er is nauwelijks een pad te zien. Constant vallen er insecten uit struiken en bomen op je huid, soms prikken ze. Onderweg krijgen we weer te maken met een tropische regenbui. Mijn spijkerbroek is doorweekt, wat de voettocht alleen nog maar zwaarder maakt. We trotseren diverse beekjes en beklimmen de steile waterkanten. Na ongeveer een uur klimmen en lopen, komen we bij een rivier met een grote sula. De rivier ligt bezaaid met stenen. Na een korte duik met kleren aan (die waren toch al zeiknat van de regen) vervolgen we onze weg over de stenen in de rivier. Ik concentreer me op de stenen. Bij elke stap moet ik inschatten of de volgende steen goed vast ligt en niet glad zal zijn. Er valt net een laag water over de stenen, waardoor de stenen soms moeilijk te zien zijn door de schittering van de zon. Af en toe val of glij ik in het water. Het is ondertussen al vier uur. De gids besluit niet verder te gaan. Het is nog zeker twee kilometer lopen en door de rivier kost dat zeker een uur. Het wordt over drie uur al weer donker. We trekken terug door de rivier en de jungle. Uitgeput en hongerig bereiken we de auto’s en maken we ons op voor de terugreis. Deze is veel gemakkelijker omdat de weg nu vrij is. Ik sta achter op de truck en klem me vast aan de ijzeren stangen. Bij steile afdalingen ben ik bang dat mijn zere armen het zullen begeven, zo’n spierpijn heb ik. Gelukkig staan er nog twee mensen om me heen, die me ook een beetje houvast geven. Teruggekomen bij de enorme modderpoel laat onze chef ons niet uitstappen. Hij geeft gas en gaat met een enorme vaart door de modderpoel. De truck gaat enorm scheef en ik slinger bijna uit de laadbak. Met een enorme adrealinestoot en onder de grijze modder bereiken we lachend de overkant. Nu is het wachten op de rest van de trucks. Er is slechts 1 andere truck die zijn passagiers ook niet laat uitstappen. Complimenten voor de chef! Ondertussen is de duisternis gevallen en vanaf de trucks schijnen we met schijnwerpers op de rand van de jungle in de hoop nog wat wilde dieren te zien. We zien een gordeldier en een aantal oplichtende ogen. Ik worden een beetje flauw van het rijden. Samen met Lianne zing ik de sterren van de hemel. We zitten tussen twee vuren. De jongen naast ons juicht ons toe verder te zingen en Marit gooit ons liever de laadbak uit. Nadat het Marit bijna gelukt is, houden we onze mond. Bij het kamp teruggekomen gaan we eerst de modder en klei van onze lichamen en kleding afwassen. Na een heerlijke maaltijd van rijst, kip en groenten, duik ik onder m’n muskietennet en val ik in een diepe slaap. Heb geen brulaap gehoord...

Zondag, 11 april
Vrolijk pasen! Wakker worden in een heerlijke hangmat in een prachtige omgeving stemt mij zeker vrolijk! Vandaag zijn we naar de Avanavero vallen geklautert over de hete stenen en door het water. Met een enorm geweld en kabaal raast het water over de grote stenen naar beneden. Het is werkelijk waar een prachtig gezicht. Boven aan de waterval zoeken we een rustig ‘bubbelbad’ en genieten we uren van het water, de stroming het prachtige uitzicht op de jungle en het warme zonnetje. Terug in het kamp zit ik heerlijk te genieten van m’n rijst met kip, staat HT stagiar Maarten (alias Hugh Heffner) ineens naast me. “Halllooooo!” Hij is met z’n ouders op trip in Apura, een indianendorpje 10 kilometer verderop en komt met z’n gezelschap even de watervallen bekijken.
’s Avonds komt de hele groep bij elkaar om te eten. Loura Ann voelt zich niet goed en gaat van haar stokje. Hele kamp in rep en roer. Zoals ik al zei is zo’n jungletripje als dit toch niet voor Loura Ann weggelegt. De vermoeidheid, malariatabletten in combinatie met wat alcohol en wat andere medicijnen doen haar de das om. Gelukkig is er een dokter in de zaal. Loura Ann komt bij op een bedje en slaapt de hele nacht lekker in haar hangmatje. De volgende dag is ze er weer helemaal bij.
Na het eten wordt met de hele groep het weekend geëvalueerd. Een voor een komen mensen op de ‘praatstoel’ zitten om hun zegje te doen. Marit doet het woord namens de Nederlandse studenten. Na de ‘serieuze’ praat komen de moppentappers op gang. De stemming zit er goed in. Met Surinamers kun je lachen, dat is zeker.

Maandag, 12 april
Schokkend komt het Surinaamse landschap langs me heen. Ik moet mijn benen optrekken want er ligt een autoband bij mijn voetenplek. Na uren rijden voelen mijn billen als steen en ziet mijn huid bruinrood van de bauxietstof. Ah gelukkig, we gaan stoppen. Even heerlijk mijn gezicht en handen wassen en mijn buikje te goed doen aan rijst met eendenvlees en bruine bonen. We zijn op de helft, nog zes uur te gaan. Na vijf uur heb ik het niet meer, mijn billen voel ik ondertussen niet meer, mijn neus zit vol met stof en mijn cd collectie heb ik inmiddels drie keer gehoord. Gelukkig is het niet ver meer. Om een uur of negen ’s avonds bereiken we de Anton de Kom Universiteit (daar zijn we tevens vertrokken). We zeggen iedereen gedag en vertrekken richting Julianastraat 36. Daar sta ik uren onder de douche op de bauxietstof van m’n lichaam af te boenen. Daar gaat m’n mooie bruine kleurtje...

Dinsdag, 13 april
Back to work! Vandaag weer om zes uur op, om weer netjes om 7:15 (ben standaard een kwartier te laat) op m’n werk te arriveren. Ben twee weken weg geweest en er is dus weer genoeg te doen. Ben de hele dag druk en gun mezelf nauwelijks pauzes. Nog wel even lekker op internet bij m’n collega op de computer. Even mail checken, msn’en en de prachtige foto’s bekijken die Anja op m’n site heeft gezet. Ik krijg berichtjes uit Nederland, Canada, Nieuw Zeeland en Aruba en ik voel me een gelukkig mens. Er zijn zoveel lieve mensen die even aan mij gedacht hebben! Ik hoop dat jullie van mijn avonturen genieten en dat ik nog veel leuke dingen mag meemaken hier in Suriname!

Dikke kus,

Silvia