Cynthia McLeod Commewijne tour, 30 mei 2004

Na een heerlijke relaxte zaterdag en een stagiairefeestje bij de Knots (waar hele goede ouwe gouwe zomerhits werden gedraaid), was het zondag vroeg uit de veren, in mijn geval vroeg uit de hangmat. Om een uurtje of zes werd ik gewekt. Ik voelde een lichte mist op m’n gezicht neerdalen (m’n hangmat hangt op het balkon). Shit, het regent pijpestelen en we moeten de hele dag op een boot! Ik slingerde m’n benen over de rand van m’n hangmat en hees mezelf uit de hangmat (elke ochtend weer een hele opgave). Het was best fris en ik besloot een truitje met lange mouwen aan te trekken. Heerlijk iets met lange mouwen aan! Dat ben ik niet meer gewend.
Iets over half zeven leverde de taxi chauffeur ons (Marion, Rolien (=logeetje) en ik) af bij de steiger, waar de groep zich moest verzamelen. Het regende nog steeds en ik was blij ik een regenjas aanhad en een paraplu bij me had. We waren met ongeveer 20 stagiaires en ongeveer 20 andere gasten (toeristen). Onze gastvrouw mevrouw Levens, heette ons welkom op het schip van Cynthia McLeod met thee en koffie. De schrijfster van beroemde romans over de slavernij in Suriname, was er zelf helaas niet bij, aangezien ze op het moment in Nederland is. Maar onze gastvrouw kon ook fantastisch vertellen en tijdens de boottocht vertelde ze ons vele verhalen over de geschiedenis van Suriname en dan met name over de slavernij. Onze eerste stop was op plantage rust en werk. Ik was hier al eens geweest met Rianne, toen was de hele gemeenschap druk met de garnalenvangst. Nu was het zondag en heerste er rust op de plantage. We bezochten een aantal graven van de familie van een welgestelde plantagehouder en ook daar vertelde mevrouw Levens een boeiend verhaal over deze familie. Daarna mochten we de boerderij van meneer Van Halen bezoeken. Deze welvarende boer vertelde wat over zijn garnalen- en runderteelt. De garnalen worden allemaal geëxporteerd naar Nederland en worden onder de naam Surinam Pearl verkocht (ring a bell, anybody?). Het rund is voor Surinaams gebruik. Echter wordt er hier meer rund gegeten dan dat er gefokt wordt, dus slinkt de veestapel in Suriname.
Ondertussen was het zonnetje gaan schijnen en konden de regenjassen en truien uitgetrokken worden. We genoten van het uitzicht vanaf de boot, terwijl we naar de verhalen van mevrouw Levens luisterden. De tweede stop was op plantage Frederiksdorp, een prachtige gerestaureerde plantage. Vanaf 1 juli 1863 was de slavernij afgeschaft en werden de slaven dus burgers met alle rechten en plichten van dien. Dit betekende ook dat er een politieapparaat nodig was. De oude politiepost is een aantal jaar geleden in ere herstelt en ziet er nu weer prachtig uit. Daarnaast waren de oude directeurs- en artsenwoning ook compleet opgekapt. Het zag er prachtig uit. Daar zou ik wel een weekje lekker relaxed willen verblijven om te genieten van de prachtige gebouwen, de oude plantagevoorwerpen, de natuur en het fantastische uitzicht op de Commewijne rivier. Helaas moesten wij al na een half uur de boot weer op. Daar kregen we van de kokkin een heerlijk bordje Moksi Alesie (nasi) met kip voorgeschoteld.

We voeren tot aan plantage Katwijk, waar in de tweede wereldoorlog een strafkamp was voor de commerciële sexwerkers (aldus mevrouw Levens) uit Paramaribo (die soldaten dikwijls soa’s bezorgden). Geregeld werden er op straat in Paramaribo razzia’s gehouden, waarbij niet alleen prostituees, maar ook onschuldige dames werden opgepakt. Hen werd het hoofd kaal geschoren en twee jurken van jutte gegeven. Dan zaten ze een aantal maanden in het kamp, waar ze hard moesten werken (o.a. kleren naaien). Als ze weer terug in de stad waren, zeiden ze tegen bekenden dat ze een tijdje buiten de stad waren geweest. Ze schaamden zich te vertellen waar ze werkelijk waren geweest.

We voeren terug langs de andere plantage van Commewijne en ondertussen vertelde mevrouw Levens ons vele verhalen uit de boeken van Cynthia McLeod. Het was boeiend, hoewel ik de meeste verhalen al kende. Als jullie ook willen genieten van haar prachtige verhalen, moeten jullie zeker haar bestseller ‘Hoe duur was de suiker’ lezen. Dit is een prachtige roman over een Joodse plantage familie in Suriname aan het van de 18e eeuw. Echt een aanrader!

Vanwege het tij kon de boot niet erg snel varen. We waren twee uur later dan gepland terug bij de dock in Paramaribo. Daarna heb ik met een stel nog heerlijk gezwommen bij hotel Torarica. Ik heb me daar ook maar even gedoucht, aangezien ik thuis even geen water heb. De hydrofoor was kapot en is nu bij de reparateur. Dit betekent dat we zonder water zitten. Gelukkig heb ik voordat dat ding wegging, alle pannen, bakken, flessen die ik kon vinden en het bad gevuld met water, zodat we niet helemaal zonder zitten. Tot nu toe redden we ons wel, zolang we kunnen douchen bij Torarica.

Deze week is weer een drukke week voor mij. De visagisten van ons cosmeticamerk Sacha zijn weer over uit Trinidad. Zij verzorgen diverse cursussen, workshops en in-store promotion en verzorgen de makeup voor de Miss Hindustani contest, die vrijdag officieel plaatsvindt. Ik volg zelf een basis visagisten cursus. Ja, ja Silvia leert opmaken. Jullie herkennen mij straks niet meer terug met die dikke plamuurlaag op m’n gezicht! Hahaha, nee, het is best leerzaam, gezellig en gratis natuurlijk...