Blanche Marie - Bezoek pa, ma & Rianne - Verjaarda

Al een poosje (drie weken) hebben jullie geen nieuw berichtje kunnen vinden op deze site. Ik ben de afgelopen weken namelijk enorm verwend met bezoek en leuke uitstapjes, dat ik geen tijd heb gehad het thuisfront goed op de hoogte te houden. Maar met dit bericht probeer ik het weer helemaal goed te maken!

Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor de mailtjes, kaartjes, berichtjes en kadootjes voor mijn verjaardag! Ik heb in jaren niet zo’n fantastische verjaardag gehad, mede doordat zoveel mensen aan me gedacht hebben op 21 mei! Maar over m’n verjaardag later meer, laat ik bij het begin beginnen!

Blance Marie vallen, 6 – 9 mei 2004

Donderdag na het werk vertrokken we met de bus richting Nieuw Nickerie. Daar aangekomen konden we aan boord van een schip. Het was echt een eenvoudig mini cruiseschip, met een keuken, slaapvertrekken, douches, wc’s, een enorm binnendek en een bijna even groot buitendek. Ik zocht m’n slaapplekje in een slaapvertrek, in tegenstelling tot de meesten die mee waren op trip, die hun hangmatten op het binnendek hingen. Vroeg in de ochtend begon de boot te varen en voelde ik de trilling van de motor over m’n rug, terwijl ik nog lekker in m’n bedje lag. De hele dag voerden we over de Corantijn rivier richting het zuiden. Het was heerlijk weer en met de ruim dertig studenten die mee waren op trip, lagen of zaten we heerlijk op het buitendek van het zonnetje te genieten. Onderweg maakten we een stop aan de (voormalig Brits) Gyana kant, om daar een duik te nemen in het koele, snel stromende water. Het ene weekend zit je in Frans Gyana in het oosten en het volgende zit je aan de andere kant in Gyana!
’s Avonds laat kwamen we aan in Apoera. Het enige stadje van Suriname die niet vanzelf is ontstaan, maar is aangelegd door de regering. Dit valt goed te zien aan de netjes betegelde en rechte straten (heel uitzonderlijk voor Suriname!). Na een wandeling door het dorp en een stop bij de plaatselijke kroeg, waar al snel het bier op was, viel ik pas laat in m’n bedje, maar sliep ik heerlijk! Dat gold niet voor iedereen. Wouter had zijn hangmat opgehangen op de steiger, aangezien het bovendek van de boot al vol was. Midden in de nacht werd hij opgeschrikt door een plons en wat geproest. Eerst dacht hij dat het een beest was. Met een aantal mensen die ook wakker waren geworden, riepen ze bij de steiger naar beneden. Geen gehoor. Toen kwam iemand met een zaklamp en scheen naar beneden. Daar klemde een natte meneer Prem zich vast aan een paal. Het water was diep en Prem kan niet zwemmen. Prem moest naar het toilet en had met z’n licht aangeschoten hoofd niet goed gekeken waar hij liep... Met een aantal mannen hebben ze meneer Prem tussen wal en schip weg gehaald en weer in z’n hangmat gelegd. Die Prem toch...
De volgende dag vertrokken we op een open vrachtwagen richting de Blanche Marie vallen. Met dertig mensen zaten we achterin de laadbak, als vee op elkaar gestapeld. En dan moet je je voorstellen dat de weg niet echt recht, zonder kuilen, gaten, heuveltjes en plassen was. Dan werden we af en toe ook nog eens verrast door een tropisch regenbuitje. Dan moet je tenslotte nog even voorstellen dat ik knallende koppijn had. Ja, dat was lachen geblazen achterin die bak! Na een tocht van ongeveer drie uur, een aantal keer vast te hebben gezeten, nat en hongerig, kwamen we aan bij vakantiepark Dubois, niet ver van de watervallen. Na een maaltijd van rijst en kip (een verrassend menu) liepen we naar de Blanche Marie Vallen. Na een wandeling van ongeveer tien minuten hoorden we een enorm kabaal van het vallende water. Voor ons zagen we een enorme waterval met rotsen en water dat met grote kracht naar beneden. Onder de waterval was een kolkende watermassa die met grote vaart de rivier af stroomde. Het natuurgeweld was een prachtig gezicht en ik vergat de nare tocht op de vrachtwagen. Ik heb in m’n leven al heel wat watervallen mogen zien, maar elke waterval heeft zijn eigen schoonheid. Van nature met kracht vallend water blijft een prachtig verschijnsel.
De reis terug in de vrachtwagen viel mee, al zaten we door de regen weer een aantal keer goed vast en moesten de mannen een handje helpen (KOM OP MANNEN, JULLIE KUNNEN HET, VERDIEN DIE MASSAGE!!!)
Die nacht voer het schip al weer terug richting Nieuw Nickerie en bleek de boot ook een feest- en loveboat te zijn! Gezellig boel dus aan boord. De volgend ochtend arriveerden we weer in Nieuw Nickerie en gingen we met de bus weer terug naar Paramaribo.

Pap en Mam gearriveerd! Maandag 10 mei 2004

Na een vermoeiend dagje op m’n werk, vlocht Emmy m’n haar weer in. Na twee keer m’n haar ingevlochten te hebben gehad, deed het deze keer een stuk minder pijn en was ze zo klaar. Daarna meteen in de taxi gesprongen richting guesthouse Amice, waar m’n ouders ondertussen al waren aangekomen. Het was een leuk weerzien. Gek, hoe snel alles weer heel gewoon is. De hele week moest ik nog stage lopen, maar pap en mam vermaakte zich prima. Vrijdagochtend vertrokken ze richting het binnenland (Raleigh Vallen) met m’n onderbuurman Nelson en pas maandag zag ik ze weer. Helemaal happy waren ze! Die hebben echt een leuke tijd gehad in de jungle!

Ondertussen was vrijdag Rianne uit Aruba aangekomen. Rianne is een studiegenoot en vriendin. De bedoeling was eerst dat we samen op stage zouden gaan maar vanwege verschillende interesses (Aruba & Suriname) is het anders gelopen. Echt helemaal te gek dat Rianne me wel kwam opzoeken in Suriname! Op de site van Rianne (www.rianne.waarbenjij.nu) heeft Rianne een prachtig verslag geschreven over onze geweldige vakantie hier in Suri! (scheelt mij weer werk!) Ik zal jullie alleen nog even een spannend verhaal meegeven, van wat we de eerste dag dat Rianne er was meemaakten. We werden met deze gebeurtenis meteen met de neus op de feiten gedrukt: het is oppassen geblazen op de straten van Suriname!

Rianne: " En net heb ik helemaal wat beleefd; ik wilde de straat oversteken met Silvia, rijdt er een jongen op de fiets voorbij. Hij greep zo mijn gouden kettinkje van mijn hals!!! Hij rukte hem zo van me af...ik stond perplex.... dacht; wat gebeurt me nu?!? Ik bedacht me niet en rende hard achter hem aan en riep dat hij mijn kettinkje terug moest geven. Ik kon hem natuurlijk niet bijhouden, hij ging harder fietsen. Hij had niet verwacht dat ik achter hem aan zou rennen geloof ik.. hij keek heel verbaasd achterom. Omdat ik hem niet bij kon houden gebaarde ik naar een automobilist die aan kwam rijden. Ik wees naar de dief en naar mijn hals, gebaarde dat hij mijn ketting gestolen had. Die automobilist bedacht zich niet en reed hard op de dief in met piepende banden. Die jongen viel van zijn fiets en rende hard weg... Echt net een film. Ik schreeuwde dat ik mijn kettinkje terug wilde, hij heeft hem toen op de grond gegooid. Hij zei; ik heb hem daar heen gegooid en rende hard weg.
Was nog een hele jonge jongen, hij was echt bang volgens mij. Had volgens mij echt niet verwacht dat ik achter hem aan zou komen. Maar ik laat me niet zo bestelen, wat denkt die K...zak wel?!? En ja hoor.. daar lag mijn kettinkje op straat. Dus ik heb hem teruggekregen! Hij is wel kapot, maar dat kan wel weer gemaakt worden, alleen een ringetje los gegaan. Echt niet te geloven; ik ben hier net 1 dag.... gebeurt zoiets. Ik weet nu dus dat dat hier niet kan; geen gouden sieraden om. De mensen zijn hier erg arm en hebben niets te verliezen. Ze hebben tenslotte toch niks, dus ze gaan stelen. Ik stond naderhand echt helemaal te trillen.... "

En dan nu m’n verjaardag! Zoals ik al schreef kan ik me geen leukere verjaardag heugen! Donderdagavond op het terras kreeg ik om twaalf uur al vele felicitaties van collega stagiaires en aanhang (er zijn hier al een aantal gemengde stelletjes ontstaan). Maar vrijdagochtend begon het pas echt. Ik werd verrast met ontbijt op bed van Kris en Rianne had hem ook een beetje geholpen. Na dit heerlijke ontbijtje liep ik de kamer in, hadden Kris en de meiden slingers en ballonnen opgehangen. Nou als dat geen feest is! Dat verjaardagsgevoel was helemaal aanwezig!
Helaas ging Rianne ons weer verlaten, om elf uur moest ze op Zanderij zijn, om om 13:00 weer richting Aruba te vliegen. Het was echt jammer dat onze vakantie samen al weer voorbij was, het is echt zo tof geweest dat Rianne hier in Suri was om te zien hoe ik hier woon, leef en werk! Rianne bedankt voor de leuke vakantie!!!!!
’s Middags had ik een aantal mensen uitgenodigd voor taart met koffie. Ik had een mierzoete taart besteld met de tekst: SANG 23! (SANG is eigenlijk niet te vertalen, maar betekent zoiets als Jemig, Wow of zoiets) Natuurlijk waren pap en mam er ook met een hele lading kadootjes uit Nederland. Bij deze wil ik Dennis (jemig, heb je dat boek zelf al wel gelezen??? (hint) ) Anja, Leonie, Jolien, Marieke, Sabine (heb je zelf die stempel gezet?) bedanken voor hun kadootjes! Ik werd ook nog vereerd met een bezoek van Anne-Marieke en Marriëlle die zelf die avond al naar Nederland vlogen. Natuurlijk waren m’n huisgenoten Marit en Lianne ook van de partij. Van hen kreeg ik een ketting met een kaaiman, aangezien ik in huis de kaaivrouw ben (ik schijn een hele goede kaaiman imitatie te hebben...). Tenslotte kwamen Evelien en Hanneke nog een stukje taart eten en natuurlijk een leuk kadootje afleveren!
’s Avonds was het groots feest aan de Julianastraat 36. Verjaardagsfeestje voor mij en afscheidsfeestje van Evelien en Kristian. Zij zijn namelijk zondag weer richting Nederland vertrokken om daar af te studeren. Dit keer kregen we geen proces verbaal aan de broek van de buren. Het was een rustig maar gezellig feestje, waar de Parbo en Borgoe weer rijkelijk vloeide...

Ik heb de afgelopen dagen veel afscheid moeten nemen van mensen. Eerst Kris en Evelien op zondag, toen Lianne en Marit die nu voor twee weken in het binnenland op de medische post zitten, en gistermiddag een laatste Surinaams kopje koffie met m’n ouders gedronken aan de oever van de Suriname rivier (met prachtig uitzicht op de bekende Wijdenboschbrug). Het lijkt allemaal een beetje op z’n einde te komen hier in Suri. Veel stagiaires gaan komende maand naar huis en het wordt steeds rustiger wat stagiaires betreft. Maar ik zit hier nog lekker anderhalve maand en ik heb er nog enorm zin in! Ik ga nog even genieten van het weer (shit, het begint net weer keihard te regenen), de mensen, het eten & drinken, de prachtige natuur, jullie mailtjes en berichtjes, m’n grote villa met super balkon, de faciliteiten van Torarica (sauna, hottub, tennisbanen, fitnessruimte, warme douches), goedkope schoonheidsbehandelingen en kapper, in luxe met de taxi overal naar toe rijden en nog veel meer!

Bossies!