Geld maakt niet gelukkig...

Nieuw Nickerie, 17-18 april 2004

Afgelopen zaterdagochtend ben ik met een stel stagiaires (Jan, Wouter, Marja, Kristian en ik) met het openbaar vervoer vertrokken naar Nieuw Nickerie (de 2e stad van Suriname met maar liefs 30.000 inwoners...) De busreis van Paramaribo naar Nieuw Nickerie duurde bijna vier uur en koste ons maar 8,25 SRD per persoon, dat is omgerekend ongeveer 2 en een halve euro. In Nieuw Nickerie hebben we de rest van de middag een beetje gerelaxed in de stad (dat overigens lijkt op een dorp, maar wat wil je met maar 30.000 inwoners) en in ons huisje voor het weekend aan de Julianastraat (das toevallig...). Tegen de avond werden we opgehaald voor de bruiloft. We reden naar een kast van een huis. Nee, niet een kast, een paleis. De vader van de bruidegom had het huis aan zijn zoon kado gedaan voor zijn huwelijk. De familie Soekdhoe (van de bruidegom) heeft een import en export bedrijf en ik vraag me af wat daar verhandelt wordt... Naast het huis was een enorme feestzaal gemaakt en deze, het huis, het hekwerk om het huis, de poort bij het hek en de tuin waren bezaaid met lichtjes. We waren er rond half acht en na een tijdje begon de inzegening. Dit is niet de huwelijksvoltrekking, maar de inzegeging van de bruidegom. Er werden vrolijke hindustaanse (indische) ritmes getrommeld en heftig gedanst door een man in rode jurk. Ondertussen werd de bruidegom aangekleed in traditionele trouwkleding en werd hij gezegend door zijn ouders. Vervolgens ging er een stoet naar het huis van het meisje, waar de huwelijksvoltrekking zou plaatsvinden. Bij het huis van het meisje was het tevens mooi versiert met doeken en lichtjes. In het midden was een prieeltje, waar het allemaal zou gebeuren. Ik was erg benieuwd hoe de bruid er uit zou zien. Ze kwam heel stijfjes door het publiek richting het prieeltje, waar haar aanstaande man al zat. Ze had een mooi rood gewaad aan, met veel glitters en borduurseltjes. De ceremonie duurde erg lang. Het paar moest eten aannemen, -tig keer rond een altaartje lopen en nog een tiental rituelen uitvoeren. Bij het zien van het gebogen hoofd van het meisje en de tranen die over haar wangen rolde, vroeg ik mij af of het huwelijk eigenlijk wel vrijwillig was... Dat gevoel werd sterker toen ik een aantal mannen spottend hoorde zeggen, dat het echt een sprookjeshuwelijk was. Je moet je voorstellen dat het paar voor het huwelijk nog bij hun ouders wonen. Tijdens het huwelijk schenkt de familie van de jongen de familie van het meisje, enorm veel sieraden, geld en andere waardevolle spullen. Hiermee verliezen de ouders van het meisje de rechten over hun dochter en staat hun dochter voor altijd aan de zijde van haar nieuwe man. Op zich is dat wel een goede huilbui waard...
Na de ceremonie (die vanuit het Hindustaans vertaald werd in gebrekkig Engels) viel ik bijna om van de honger. Het was ondertussen half 12 en ik had behoorlijke trek gekregen. Achter stonden lange tafels waar je aan kon schuiven. Je kreeg een rond groen blad voor je neus, er kwam een man langs met een kan water en een teiltje om je handen te wassen en vervolgens tientallen mannen om eten op je blad te leggen. Het was een soort roti, niet te pittig en erg lekker. Wel apart om uit een blad te eten, dat was wel weer een foto waard! Wat ook een foto waard was, waren Mettje en Martien (stagiaires), die ter gelegenheid van de nationale vrouwendag, gekleed waren in een prachtige sari. Die twee zagen er erg mooi uit. Net als heel veel andere mensen op de bruiloft. Volgens mij is zo’n bruiloft de kans voor hindustaanse jongens en meisjes om zich te profileren als de volgende huwelijkskandidaat... Helemaal opgedoft en bezaaid met gouden sieraden en allerlei glimmende accesoires zitten ze op hun stoel mooi te zijn. Hindustaanse vrouwen zijn sowieso een geval apart. Als je op straat loopt zie je 90 tot 100 procent mannen. Tijdens een feest of iets dergelijks zitten de vrouwen altijd tweederang (achter de mannen) en houden ze hun mond. Veelal kijken ze chagarijnig voor zich uit, maar dat is niet zo gek als je bedenkt dat het enige recht dat ze hebben het aanrecht is...
Na de huwelijksvoltrekking gingen de vrienden en vriendinnen van het paar heftig dansen op live Hindustaanse muziek. Ze gingen echt helemaal uit hun dak. Om een uurtje of 12 gingen we terug naar het paleis van het paar, waar het feest verder ging. Daar was er gelegenheid tot het feliciteren van het paar. Ze stonden er allebei maar strak voor zich uit te kijken. Geen één keer heb ik ze naar elkaar zien kijken. Ik werd er eigenlijk helemaal een beetje treurig van. Het moet juist van een huwelijkspaar afstralen dat ze dolgelukkig zijn met hun huwelijk. Het waren ook alleen maar relaties van de jongen die het paar gingen feliciteren, aangezien de familie van het meisje niet op het feest mag komen. Rare Hindustanen...
Het intiemste moment dat ik heb gezien tussen het huwelijkspaar, was toen ze samen gingen (moesten) dansen. Stijfjes hielden ze elkaar in de armen en bewogen ze ijzig langzaam op de (te snelle) schuifelmuziek.
Een Hindustaanse bruiloft duurt drie dagen. De dag dat wij erbij waren, was de tweede dag, de dag van de huwelijksvoltrekking. De eerste dag is meer een soort vrijgezellenfeest, waarbij alleen de bruidegom bij aanwezig is en de laatste dag is een receptie (weer gewoon feest dus). Ik vond het echt heel bijzonder om zo’n bruiloft mee te maken, maar vrolijk werd ik er niet van. We hoorden later dat het paar inderdaad uitgehuwelijkt was, en er straalde dus totaal geen liefde van af. Het is te hopen dat er ooit nog wel liefde ontstaat tussen het paar, anders heeft in iedergeval dat meisje niet zo’n leuk leven. Ze mag dan met een rijke kerel zijn getrouwd, in zo’n geval maakt geld je volgens mij alleen maar ongelukkig...