Anja komt en Anja gaat...

Hey bakra's!

Hier maar weer eens een berichtje uit het zonnige Paramaribo. Ik heb net een uurtje geleden Anja weer op het vliegveld afgezet. We hebben echt een fantastische tijd gehad hier in Suriname! Ze is nog geen uur weg en ik mis m'n vriendinnetje nu al! Hieronder kunnen jullie lezen hoe Anja (de hoogtepunten van) onze vakantie heeft beleefd! Natuurlijk wordt dit bericht versterkt met enorm veel foto's die Anja en ik hebben geschoten! Enjoy! (dat doe ik in ieder geval wel!)

Anja 5 april 2004:
Ik ben dus donderdag 25 maart richting Paramaribo vertrokken. In m'n eentje in het vliegtuig. Bah, wat duurde dat lang. Enfin, daar aangekomen stond Silvia me al op te wachten samen met Rolf Jacot (ja ja, broer van....) en Kristian, is ook een stagiaire hier. Het vliegveld was een uur rijden van het centrum van Paramaribo. Ik keek m'n ogen echt uit onderweg. Allemaal van die houten hutjes, waar zwarte kindjes aan het spelen waren. Moeders aan het werk rond een kampvuurtje. Echt mooi om te zien. Langs de weg werd je ook regelmatig aangehouden om cassavebrood oid. te kopen. Het eten kost hier echt niks joh, maar je maakt de plaatselijke bevolking helemaal gelukkig als je dan allemaal lekkere broodjes koopt voor nog geen euro.

De armoede is ook in Paramaribo goed te zien. Veel oude huizen, gemaakt van wat oude planken. Tot mijn verbazing wonen er dan ook nog echt mensen in. Je kunt het je bijna niet voorstellen hoe sommige gezinnen, met ik weet niet hoeveel kinderen, daar wonen. Bij het huis schuin tegen over Sil, heb ik echt het gevoel: je hoeft maar iets te hard te blazen en het huisje ligt aan de vlakte...
Silvia's huis ziet er wel mooi uit (die Hollanders krijgen het ook altijd voor elkaar)

Die avond direct door naar een barbeque. 'K was nog geen uurtje binnen. Ik kreeg weer helemaal dat 'Aruba-gevoel'. Lekker met al die stagiaires op stap. Iedereen een beetje leren kennen. Erg leuke groep. Maar ik werd tegen half 11 toch behoorlijk moe, dus zijn we vroeg naar huis gegaan. De meeste ritjes doe je hier met de taxi. Voor ongeveer 2 euro brengt hij je overal heen in Paramaribo.
Dag erna was voor mij een lekker luier dagje. Silvia moest nog werken, dus kon ik mooi in mijn eentje de buurt verkennen. Alleen in je eentje over straat is geen pretje, vooral 's avonds moet je dat echt niet doen! Je wordt door iedere jongen nageroepen (he poppetje, he schatje oid) Echt super irritant. Vaak blijft het ook niet bij naroepen, maar beginnen ze ook echt aan je te zitten enzo of ze beroven je. Huisgenoot van Silvia heeft al eens iemand helemaal in elkaar geslagen!
's Avonds was er een 'hoeren en pooier-feestje' georganiseerd bij Silvia thuis. Iedere jongen moest verkleed als pooier en de meiden dus als hoer. Was natuurlijk alleen maar gein, maar daar dachten de buren anders over. Dag erna bleek dus dat de buren dachten dat 'die stagiaires' een hoerentent van hun huis maakten en er was ook zoveel lawaai dat ze de politie maar hebben gebeld. Waar het dus opneer kwam: een proces verbaal aan de broek. Verder niks meer over terug gehoord, dus zal allemaal wel goed gekomen zijn! Feestje was wel enorm gezellig.

Eerste dagen bestonden voornamelijk uit een beetje winkelen, uit eten en van dat soort dingen. In centrum van Paramaribo is het altijd ontzettend druk. Iedereen rijdt door elkaar. Degene die voorrang neemt, heeft voorrang. Dus je kunt wel nagaan hoe dat gaat... Verder hangt er op veel plekken een vreselijke lucht. Overal staan ze ook eten/ fruit te verkopen.
's avonds zijn we uit geweest. Was gezellig, alleen wel erg 'Hollands'. Het ideale was wel dat de kroeg half binnen, half in de openlucht was. Dus af en toe even buiten frisse lucht halen...

Maandag hebben we een bezoekje gebracht in het ziekenhuis 'diaconessehuis'. Echt geweldig om dat (grote) verschil te zien met Nederland. Die wc's.., als ik zo'n wasgelegenheid op een camping zou hebben, zou ik het al vreselijk vies vinden, laat staan in een ziekenhuis. Iedereen wordt ook zuster....(en dan je naam) genoemd. Dus je hoorde dat constant over de afdeling. 2 huisgenoten van Silvia werken hier, dus die konden me mooi rondleiden. Ik ben nog uitgenodigd om voor een aantal maanden in dit ziekenhuis te komen werken (komen ze een beetje laat mee...heb zovaak gebeld enzo.) Verpleegkundigen dragen hier nog zo'n 'prachtige' jurk. En het mooiste was wel dat ze er kniekousen onder dragen, ontzettend mooi gezicht...

Dinsdag zijn we langs een andere stagiaire geweest, die stage loopt op een basisschool. We mochten achter in z'n klas komen zitten en filmen. De kinderen vonden dit natuurlijk helemaal geweldig. De klassen waren gewoon 'open' (er was geen muur, alleen gaas) dus als de ene klas roemoerig was, werd de andere dat vervolgens ook. Was dus een behoorlijk geschreeuw voor Kristian, die stagiaire. Ieder kindje wilde op de camera om hun tekening te laten zien. Echt grappig om te zien...

De woensdag en de donderdag hadden we een tripje gepland: Brownsberg. Dit is een gebergte midden in de jungle. We zouden ip. met 2 collega's van Silvia gaan, maar die hebben afgezegd, 1 dag van te voren (daar hoef je dus helemaal niet raar van staan te kijken hier...) Tja, wat nou?! Met z'n tweeen kunnen we daar dus echt niet heen! Was er toch een hele lieve buurman die wel met ons mee wilde. Hij zou alles regelen, als wij maar voor het eten zouden zorgen (hij regelde wel vaker tripjes naar Brownsberg oid en wist er dus heel veel vanaf, ideaal dus) Zo gezegd, zo gedaan, kwam hij ons (3 kwartier te laat) 's ochtends ophalen, samen met een chauffeur. We hadden een lange rit voor de boeg. Over allemaal bauxiet wegen. Na ong. 4 uur waren we er. Super mooi uitzicht. Bovenop de berg stond een soort open schuurtje, waar je als 'trekker' je hangmat mocht ophangen, ja, daar sliepen we dus in. Er waren nog meer Nederlanders. Uiteindelijk sliepen we daar met ongeveer 12 man. Nadat we alles hadden geinstalleerd, trokken we erop uit, richting de Ireneval (waterval). Een enorme zware tocht. Toen we daar aangekomen waren, heerlijk in de waterval gezwommen. Wat een afkoeling zeg, heerlijk. Het water was trouwens niet het enige dat naar beneden kletterde...juist; Silvia. Gelukkig geen ernstige verwondingen aan over gehouden. De terugweg was helemaal zwaar. Zweten, puffen. Bijna niet vol te houden. We zaten dus op een berg en moesten die helemaal weer opklimmen door de jungle heen. Helemaal bovenaan zei Nelson (buurman van Silvia) dat hij ons dappere meiden vond...'mooi', zeiden we totaal op en nog natrillend op onze benen. Na de rit, van bijna niets, een heerlijke maaltijd klaargemaakt. Heerlijk. Silvia en ik vielen bijna om van de slaap, maar toch nog even wat gedronken in een plaatselijke bar (of nou ja, bar....) en we hebben daar gedamd, met wat bewoners van dat dorpje. Blijkt dat dat heel wat is, als je kunt dammen als meisje zijnde. 'Jullie meiden kunnen ook alles'...haha. En jaja, ik heb gewonnen! Na het dammen, zijn we de jungle weer ingegaan, voor een nachtwandeling. Honderden lichtgevende oogjes die je aan zitten te kijken, geweldig gezicht. We mochten ons van Nelson niet laten bijten door een slang (oke...en hoe gaan wij daar voor zorgen?!) Enfin, niks gebeurd gelukkig...
Slapen in een hangmat is niet voor mij weg gelegd. Vreselijk. En 's nachts wordt het natuurlijk ook heel koud. ' s ochtends werden we gewekt door een groep brulapen, geweldig geluid is dat. Ik was blij dat het ochtend was. Nelson bleef dol enthousiast om ons van alles te laten zien, dus het kwam erop neer dat we na het ontbijt weer verder trokken de jungle in. Weer een tocht van 4 uur. 'OP' waren we toen we 's middags thuis kwamen en de kleur van onze kleren was niet meer te zien, zo vies!
's avonds hadden we weer een feestje bij een stagiaire (ach, slapen doe ik thuis wel weer). Ontzettend gezellig.

Vrijdag hadden we weer een tripje gepland (samen met nog wat andere stagiaires) en wel naar Awarradam. Dit is een eilandje midden in de jungle dieper het land in. Hiervoor moesten we met een binnenlandse vlucht. Door in zo'n klein-gammel vliegtuigje te stappen, heb ik mijn vliegangst wel overwonnen;)...Ongeveer 50 min. vliegen. Toen we aankwamen konden we onze ogen niet geloven. Dat er zo'n mooie natuur bestond...We werden opgewacht door de plaatselijke bevolking. Allemaal zwarte kindjes aan het spelen. En vrouwen in felgekleurde kleren. Ik sta er nog steeds van te kijken hoe die mensen mega potten op hun hoofd kunnen houden. Er was een doos met heel veel watermeloenen, wij konden die doos nog niet met z'n tweeen houden en een vrouw pakt 'm op, zet het op haar hoofd en loopt weg. Met in haar handen nog 2 grote tassen. Wat een gezicht, geweldig. Om op het Awarradam eiland te komen, moesten we met een korjaal de rivier over, ong 3 kwartier. Een super belevenis natuurlijk en die natuur om je heen, is bijna niet te beschrijven zo mooi. Langs de rivier zag je steeds bosnegerdorpjes. Moeders waren de (af)was aan het doen in de rivier of waren hun kindjes aan het baden. Kinderen waren overal aan het zwemmen. Af en toe kwanen we nog een korjaal tegen met mensen die aan het vissen waren voor het avondeten.
Het Awarradam eiland is een eiland waar een bosnegerdorpje op zit. 'Mets' (reisorganisatie waar wij mee reisden) verhuurd daar een aantal huisjes die je als toerist kunt boeken. De lokale bevolking van dit dorpje wonen daar dus, maar werken tevens voor Mets. Zij zorgden er bv. voor dat ons eten klaar gemaakt werd.
Iedereen (2 aan 2) kregen een huisje aangewezen. Echt zo'n traditioneel houten huisje met een rieten dak. En we kregen een beetje Sarramacaanse les, om toch een klein beetje te kunnen communiceren met de inwoners.
Later gingen we weer met dezelfde korjaal richting "Patty". Dit is een stroomversnelling. We mochten hier zwemmen. Ik had zoiets van: laat ik toch ff vragen wat er allemaal zwemt...juist, krokodillen/kaaimannen, piranja's etc. Hmmm, niet echt een lekker idee. Maar een geruststellende gedachte (of nou ja...) was dat de piranja's pas op je af komen als je heel veel bloed verliest en de krokodillen/kaaimannen beginnen pas 's nachts met jagen, aldus Nootje (onze gids, enorm leuke man). We vonden dit genoeg reden;) om toch maar een duik te nemen. Heerlijk. We sprongen in de stroomversnelling om vervolgens 20 meter verderop ergens uit te komen. En we hebben nog in een natuurlijk bubbelbad gezeten. Om je heen zag je alleen maar jungle...
Terug stond ons eten al voor ons klaar. 's avods zijn we op kaaimannenjacht gegaan en idd. allemaal kaaimannen in het water (en dan de gedachte dat wij daar 's middags gewoon gezwommen hebben...) Ook heel veel vogelspinnen gezien 's avonds. We gingen vroeg naar bed, iedereen was helemaal moe van de dag.
Dag erna gingen we de jungle in en kregen we van Nootje uitleg over alle bloemen, planten, dieren en medicijnen in het oerwoud. Als je beschikt over goede kennis in de jungle, kun je echt alles vinden in het regenwoud. Je kunt het zo gek niet bedenken! Maar Nootje vertelde ook, dat als je zonder kennis de jungle in gaat, het je leven wel eens zou kunnen kosten. We hebben ontzettend veel dieren gezien waaronder apen, de mooiste vogels en kikkers (in alle maten en kleuren) mieren die wel 5 cm groot kunnen worden, vlinders van wel 10 cm, vogelspinnen etc.
later op de dag mochten we andere dorpjes bezoeken. Wat een armoede zeg, alles heel primitief (komen wij daar met camera's aanzetten...) Op een gegeven moment hadden de kinderen door, dat als je voor de camera gaat staan, je dat gefilmd werd, dus iedereen een dansje voor de camara natuurlijk. Ze wilden ook graag de foto's opgestuurd krijgen. Gaan we dus ook zeker doen, via Nootje. 's avonds kregen we te eten in dat dorpje met aansluitend een culturele dans en zang 'show' van de bewoners. Geweldig! Natuurlijk werden wij ook omgetoverd in hun traditionele klederdracht en moesten we mee dansen. Dit heeft de hele verdere avond geduurd. Wat een super avond zeg....

Dag erna hebben we niet veel inspannende dingen gedaan, alleen maar genoten van de natuur om je heen. Voor verfrissing namen we een lekkere duik in de rivier. Nootje nam ons mee naar een stroomversnelling waar we rustig konden liggen op de rotsen en in de stroomversnelling konden springen, als we dat durfden (tuurlijk...) Ik ben ontzettend verkleurd die dag (lees: rood geworden) 's avonds kaaimannen gefilmd en tijdens een kampvuur mochten we de bowoners van het dorpje vragen stellen over hun cultuur, met Nootje als tolk. Ontzettend leuk was dit. Natuurlijk konden zij ook vragen aan ons stellen. Ze vroegen oa. hoe bij ons in Nederland het gaat rondom verkering...komt het weleens voor dat een meisje een jongen mee uit vraagt/ ten huwelijk vraagt? Dat kennen zij natuurlijk niet... Ze vroegen ook (smeekten bijna) of wij iemand uit Nederland konden sturen om hun taalondersteuning te geven. Of wij hun alsjeblieft niet willen vergeten, omdat dit heel belangrijk voor hun is. De pabo-stagiaires die mee waren, gaan dit op school in de groep gooien...Er zijn vast en zeker studenten die dit een uitdaging vinden!

Dag erna was het afscheid met de bewoners en zouden we weer terug vliegen naar Paramaribo. Iedereen kwam ons bedanken voor onze komst (en andersom natuurlijk ook, dat helemaal) en de bewoners vroegen ons nogmaals om hulp en dat we hun echt niet moeten vergeten en nog eens aan ze moeten denken (tranen stonden met in de ogen toen ze dat zei...)
Alle bagage in de boot en weer richting Kajenna, waar het vliegtuig zou vertrekken. Iedereen stond ons uit te zwaaien, wat een mooi gezicht was dat.
Gelukkig heb ik alles op film/foto staan, dus zal ik het nog vaak terug kijken. Je kunt je gewoon bijna niet voorstellen hoe die mensen wonen/leven. Ze hebben gewoon niks (ja, de natuur en alles wat die te bieden heeft), maar redden zich prima. Zijn heel gelukkig met elkaar. Maar volgens mij vinden ze Nederlanders wel heel bijzonder en werden we met open armen ontvangen!
Ik weet wel, alles wat ik heb gezien in Awarradam (eigenlijk heel suriname) is een ervaring die ik noooooit meer zal vergeten!!!

Nu weer thuis in Paramaribo. Er gaat straks een Surinamer (vriendje van huisgenoot van Silvia) voor ons koken, dus ik ben benieuwd... Verder zien we het nog wel tot donderdag.
Ik hoorde dat ze op de luchthaven iedere dag 50 overboekingen hebben, dus dat wordt nog spannend of ik mee terug kan. Ik ga gewoon vroeg genoeg van huis (je moet hier zowiezo 4 uur van te voren inchecken, Surinamers zijn niet zo snel...)