Suph Holi!

Suph Holi allemaal! Afgelopen weekend heb ik Holi Phagwa gevierd in Nieuw Nickerie, na Paramaribo de grootste stad van Suriname.

Vrijdagmiddag op twee uur vertrokken we met onder andere 15 stagiaires naar Nieuw Nickerie aan de westkust van Suriname. De rit daarheen duurt ongeveer vier uur. Onderweg maakten we een tussenstop in Groningen, waar iedere Groninger natuurlijk met het plaatsnaambordje op de foto moest!
Prem heeft een stichting voor ontwikkeling (Sahara) in Nieuw Nickerie en we verbleven in een huis naast het kantoor van Stichting Sahara. ’s Avonds hebben we roti gegeten bij de broer van Prem. De rest van de avond een beetje Parbo en Borgue gedronken en later op de avond nog gebbqed en gedamt bij het plaatselijke kroegje. Je hoeft hier in Suriname absoluut niet te verhongeren, daar kwamen we de rest van het weekend wel achter! Zateragochtend rond een uurtje of negen vertrokken we eerst in de bus en later in een gammel bootje naar Bigi Pan. Bigi Pan is een beschermd gebied die bekend staat als broedplaats van vele exotische vogels. We voeren met ongeveer 5 a 6 personen per bootje door het zoute water. De bootjes waren echt heel smal en gammel. Je moest constant je evenwicht bewaren en vooral niet bang zijn om nat te worden. Het was eb en daarom moesten we op een bepaald punt uit het bootje door het lage water. De bootsmannen brachten de bootjes door de vieze klei-drap, terwijl wij een stuk over land liepen. Nadat de bootjes over een kleine overbrugging van hout waren gesleept konden we weer instappen (half uur later). Nu voerden we door een smal slootje met een verschrikkelijke stank van dooie vis. Vroeger schijnt er zoetwater te zijn geweest, maar nu (ik ben er nog steeds niet achter hoe dit zo is gekomen) is het zout water, waardoor alle zoetwatervissen dood op het water drijven. Na de ergste stank te hebben doorstaan kwamen we door het echt natuurgebied. We zagen heel veel vogels in het moerassige gebied. Af en toe zagen we heel verassend een koe of een varken. Je verwacht namelijk exotische dieren en dan staat er ineens een zwart-witte koe aan de oever! Je zag ook ontzettend veel bijennesten in bomen. Na ruim een half uur varen, kwamen we op het grote meer. In de verte zagen we hutjes op palen in het water. We voeren naar een grote blauwe hut en hebben daar een poosje rond gehangen en gewacht op bootjes die nog komen moesten. Een deel van deze hut was echter afgebrand en omdat er gekookt moest worden, verhuisden we naar een ander hutje. Daar werd er rijst met kip en kikkererwten voor ons gekookt.Het plan was ook nog vis te eten, maar die moest eerst gevangen worden. Met een aantal bootjes gingen we op jacht naar vis, maar het is lastig vissen zonder net. In de lagune wemelt het van voedselvis als tilapia, snoek en trapoen. Af en toe zie je dan ook vissen boven het water springen. Bij één bootje sprong spontaan een vis naar binnen, die vis was makkelijk gevangen! Uiteindelijk was het gewoon een pleziertochtje over het water en door de lagune, die Lianne (=huisgenoot) en ik afsloten door in het water te springen. Dat was echt ranzig. Het was nog geen 30 cm diep en dan kwam je in hele vieze grijze zachte modder. Binnen de kortste keren zaten we weer nat en vies in de boot. Wel stom dat ik dat geld niet eerst uit m’n broek had gehaald. Terug op het hutje heb ik m’n biljetten gedroogd in de wind. Onder het genot van een prachtig uitzicht over het water op vogels en prachtige natuur, aten we ons bordje met de handen (oeps, bestek vergeten) leeg. Wel oppassen met die sterke wind, binnen de korste keren lag mijn bakje dus in het water. Na nog wat uurtjes in het hutje relaxen en eten (wederom meer dan genoeg voedsel) vertrokken we weer terug naar Nieuw Nickerie.
Vies, stinkend en verbrand door de zon arriveerden we weer in ons huis. Naar een opfrisbeurt kregen we weer eten (met de complimenten voor de vrouw van Prem, Maja) in de ruimte van Stichting Sahara.
’s Avonds begon de Holi Phagwa viering. Phagwa is een feest met verschillende aspecten: het is het feest van de lente, de nieuwe oogst, de overwinning van het goede op het kwade en een buurtfeest. Op zaterdagavond was de traditionele Holika verbranding: symbool voor de overwinning van het goede op het kwade. Daarna was het rond de plaatselijke kroeg feest met afgrijselijke Hindostaanse muziek (waar je hier in de bus ook altijd mee wordt doodgegooit), hapjes, drankjes en gekleurde poeder, waar iedereen mee ingesmeerd werd. Iedereen liep er al vrolijk gekleurd bij, terwijl het echte feest eigenlijk de volgende dag pas was. Nadat we het feest en de exotisch dansende mannen (vrouwen dansen niet en zie je verder eigenlijk nauwelijks op straat) wel weer hadden gezien, gingen we met een groepje op kaaimannenjacht. Een kaaiman is een soort kleine krokodil, die overal in stad en land voorkomt in Suriname. We zagen in het lichtschijnsel van onze lamp wel een aantal ogen oplichten, maar ze zaten te ver weg om er op te schieten.
Zondagmorgen volgde het laatste Phagwa ritueel: het uitdoven van de brandstapel met opgeloste melk en water. Na deze ceremonie mag men elkaar de beste wensen doen met poeder, kleursel of parfum. En dat gebeurde overdreven veel. Het leek een beetje op nieuwjaar in Nederland. Iedereen gaat bij elkaar langs om elkaar Shup Holi (soort gelukkig nieuwjaar) te wensen, door elkaar in te smeren met poeder, verf of parfum en de hand te schudden. De brandstapel was tegenover de plaatselijk kroeg en daar werd door mannen vrolijke Hindostaanse liederen gezongen en de alcohol vloeide vanaf 9 ’s morgens al rijkelijk. (maar niet voor mij...). Er waren enkel Hindostaanse mannen. Volgens Prem waren de vrouwen thuis eten aan het bereiden. Wat dat betreft is het hier echt nog ouderwets en traditioneel. Vrouwen blijven thuis om te zorgen voor de kinderen en het huishouden, terwijl de mannen buitenshuis werken en feest vieren.
We zaten met z’n allen echt helemaal onder de gekleurde verf en poeders. Het zag er echt niet uit! Later gingen we verschillende huizen langs om Shup Holi te wensen en bij elk huis was er volop Hindostaanse hapjes en alcoholische dranken. Heerlijk allemaal, maar wel erg veel. Uit beleefdheid toch maar elke keer weer wat hapjes. ’s Avonds aten we nog wat bij de broer van Prem. Ja, ik had eigenlijk ook geen honger meer, maar met een busrit van vier uur in het vooruitzicht toch maar wat gegeten. Op de terugweg heb ik mijn vlechtjes eruit gehaald, al met al was ik daar ruim twee uur mee bezig (zucht). Terug in Paramaribo kwamen we nog langs een enorm Phagwa feest, het zag er heel aantrekkelijk uit maar iedereen was te moe en te vies om ook daar nog eens feest te vieren. Thuis heb ik in bad liggen weken, maar sommige kleurige vlekken kreeg ik met geen mogelijkheid van m’n huid af.

Dit weekend was dus weer helemaal te gek. Veel gezien en beleeft op gebied van zowel natuur als cultuur en heel, heel, heel erg veel eten (zo vliegen die kilo’s er wel aan!)

Liefs, Silvia