Reggae concert, 100 SRD, frustraties...

Fa waka!

Afgelopen zaterdag ben ik naar een concert geweest van de Reggae band Morgan Heritage (schijnt echt enorm populair te zijn, ik heb er echter nog nooit van gehoord). Het was in een sporthal en het zag eruit als een klein Ahoy. Wij waren met een stuk of 10 bakra’s en vielen wel op tussen het overwegend creoolse publiek. Na drie reggae bands in het voorprogramma te hebben gehoord, was het publiek flink opgewarmd voor de hoofdact. En ze werden beloont, Morgan Heritage maakte er een te gekke show van! In een walm van wietlucht ging iedereen volledig uit zijn dak! Iedereen (behalve de bakra’s natuurlijk) zongen alle nummers uit volle borst mee en dansten alsof hun leven ervan afhing! Wat wel een leuke bijkomstigheid was, was dat de mannen hier minder aandacht voor je hadden (als waren ze soms nog niet van je af te slaan), omdat ze helemaal uit hun dak gingen op de klanken van de band. Ja, het is soms echt erg. Op straat wordt je door iedere man toefloten, toegesist of geroepen. Het is soms om gek van te worden! Zelfs op mijn werk krijg ik soms rare toespelingen naar m’n hoofd. Soms is het wel vleiend, maar op straat is het over het algemeen irritant en denk ik regelmatig: “Laat me nu eens met rust! Nooit van stil genieten gehoord?” Maar ja, ik wil ook niet onaardig doen, dus zeg ik maar niets.

Deze week heb ik mijn eerste stagevergoeding gekregen. Eigenlijk had ik geen stagevergoeding verwacht en toen ik in Nederland te horen kreeg dat ik omgerekend ongeveer 30 euro (= 100 SRD) per maand zou krijgen, deed ik daar een beetje lacherig over, alsof het niets was. Maar nu ik het heb gekregen ben ik er enorm blij mee! Voor 100 SRD kan ik hier namelijk heel veel doen!
· Zeker 6 keer uitgebreidt uit eten;
· Zo’n 60 keer met de taxi naar salsales (de school is verhuist en zit dus niet meer bij mij op de hoek van de straat, vandaar dat we nu met de taxi gaan);
· Ruim 25 uur msn’en (en webcammen!) in het internetcafe;
· 100 witte puntjes bij de chinese toko op de hoek kopen;
· 107 minuten naar Nederland bellen vanuit een telefooncel (met telefoonkaart)
· Een hele outfit kopen (spijkerbroek, truitje en open schoenen)
· 100 dagen lang de krant kopen (de Ware Tijd, Times Suriname of de West)
· 20 bordjes fruit kopen bij hotel Torarica (voor de vitamientjes!) of 20 keer lunchen in de toko naast de HEM.
· Honderd bedelaars blij maken
· 1 simkaart kopen voor m’n mobiel, maar helaas zijn de simkaarten op in Suriname (het is toch niet te geloven!) en kan ik wachten tot ik een ons weeg, voordat ik ooit mobiel te bereiken ben!!!!

Ja, soms is het best frustrerend om in een land te wonen waar niet alles zo vanzelfsprekend is, zoals ik gewend ben van Nederland. Er zijn in het hele land nauwelijks simkaarten voor je mobiel te verkijgen en is er een ware jacht op simkaarten losgebroken. Zo ben ik gisteren ruim twee en een half uur bezig geweest om een simpel bord pasta voor mijn huisgenoten op tafel te zetten. Eerst lopend naar een supermarkt in de buurt. Deze was dicht, dus kon ik weer met lege handen naar huis. (30 min.) Vervolgens op de fiets gestapt, de banden waren zacht en ik moest dus heel zwaar trappen, naar een andere supermarkt verderop. (10 min) Deze supermarkt was iets netter en overzichtelijker dan ik gewend was van hier, dus ik was relatief snel klaar met winkelen. (10 min.) Weer terug op de fiets. (10 min.) Thuis aangekomen deed de blikopener het niet (en natuurlijk had ik tig blikken nodig!) (10 min.) Weer op de fiets, op zoek naar een winkel die blikopeners verkocht, gevonden, en direct ook maar een nepleatherman gekocht (3 euro!) voor als de nieuwe blikopener het ook niet mocht doen (ook handig voor in de jungle). (10 min.) Thuis doodmoe (te weinig geslapen, veel gewerkt, zwaar gefietst) op bed gevallen en dutje gedaan (30 min.) De pasta klaargemaakt. De saus gekookt met verse paprika’s, mais en kouseband. (20 min.) Het vlees apart, want ik woon met twee vegetariers. Maar, krijg dan die blikjes vlees maar eens open... (20 min.) Uiteindelijk, had ik helemaal geen zin meer in die ***pasta. Gelukkig mijn huisgenoten wel, en naar horen zeggen, hebben zij er wel van genoten. Nee, vanavond kook ik niet!