Jaw Jaw

Jaw Jaw / Djamaica
24 februari 2004

Zoals ik al schreef ging ik afgelopen weekend op een cultureel tripje naar Jaw Jaw / Djamaica langs de Surinamerivier (zeker 200 km van Paramaribo) in het binnenland van Suriname. Hier een verslag van deze switi belevenis.

Zaterdagochtend om zeven uur moesten we verzamelen bij een ‘stagiairehuis’ (= huis waar allemaal Nederlandse stagiaires wonen) en dat was best vroeg als je de avond daarvoor nog van het uitgaansleven van Paramaribo hebt genoten en de hele week stage hebt gelopen. Na een lange busreis stapten we ten zuiden van het Brokonpondomeer helemaal rood van het bauxietstof uit en gingen we verder per boot. We zaten met ongeveer 20 man (waaronder 16 stagiaires) in een soort grote kano met motor. We gingen over de Surinamerivier verder het binnenland in. Echt prachtig om zo door het water het donkergroene regenwoud voorbij te zien komen. Onderweg kwamen we veel marrondorpjes tegen. Op het land zag je hutjes met daken van gedroogde balulu bladeren. Aan de rivier zag je vrouwen die met hun kont naar achteren en en kind op de rug hun was stonden te schrobben op de stenen in de rivier en vele naakte negerkindjes die in het water en op de stenen aan het spelen waren. Sommigen werden woest als je foto’s van ze maakte (bang voor publicatie of, het andere uiteinde, bang dat hun ziel wordt vastgelegd) en anderen vonden het geen probleem. Dat verschilde heel erg per dorpje. Na ongeveer een half uurtje op de boot kwamen we bij een sula (stroomversnelling)aan en daar was ons kamp in het dorpje Djamaica. We verbleven aan de rand van het marron dorpje en zaten dus eigenlijk midden tussen de plaatselijke bevolking. De hele groep was nog steeds rood van de busreis dus een verfrissend bad in de sula lag voor de hand. Er was een stevig stroomversnelling en je moest echt oppassen dat je niet werd meegesleurd of dat je tegen de vele scherpe stenen botste. Ik ben mijn Teva’s (#1 sandalen) echt dankbaar voor hun goede werk! Bij een mini-watervalletje (soort wildwaterbaan idee) zaten we met een groepje van de masserende stroming van het water te genieten en te dubben of we de moed te glijden. Uiteindelijk heb ik al m’n moed bij elkaar beschraapt en ben ik van de wildwaterbaan afgegleden. Gelukkig werd ik opgevangen door Maarten (HT stagiair)! Het gaf wel echt een kick. Ik ben de enige geweest die de snelle stroming en de onbetrouwbare stenen onder water aandrufde, maar ik deed het toch liever geen tweede keer! Na dit avontuur in de sula even een dutje in de hangmat en vervolgens met een groepje kennismaken met de beheerder van het dorpje (het stamhoofd), meneer Vonkel. Hij zat in zijn blote bovenlichaam voor een hutje een mand te vlechten. In gebrekkig Nederlands heette hij ons welkom in zijn dorpje en waarschuwde hij ons voor twee mensen in de rivier, genaamd stenen en zand (?!).Leuk, een stukje orale geschiedenis van Djamaica. Volgens mij zijn deze mensen echt enorm bijgelovig. Tenslotte vroeg meneer Vonkel ons om tabletten tegen koorts. Zijn kleindochter van zes had al enkele dagen koorts en er werd gedacht aan malaria. Wij als blanken werden als reddende engelen gezien, maar helaas wij zijn geen medici. We adviseerden daarom dat kind gewoon naar een medische post te brengen (zitten overal verspreidt in het binnenland).
Wandelend door het dorpje zag je hoe de boscreolen hier leven. We zagen veel hard werkende vrouwen en spelende kinderen. De mannen zagen we niet veel en als we ze zagen zaten ze te luieren, te voetballen of waren ze voor hun hutje manden aan het vlechten. De huizen waar de mensen in woonden waren over het algemeen hutjes met daken van balulu bladeren en af en toe zagen we een huisje helemaal van hout (soort tuinhuisje idee). Achter het dorpje in de jungle waren enkele kostgrondjes waar mensen onder andere mais, cassave en pinda’s verbouwden. Er was ook een school. Het is echt vreemd om te zien dat kinderen zo ver in de jungle gewoon in het Nederlands les krijgen. Je zag Nederlandse taallesjes op het bord en Nederlandse spelletjes. Echter kunnen de meeste kinderen naar mijn idee nauwelijks Nederlands, omdat ze thuis en onderling gewoon hun eigen taal spreken. Tenslotte was er nog een katholiek kerkje, maar het grappige was dat in de buurt van de kerk een offerplaats stond. Dat geeft al weer aan dat de mensen hun eigen oude geloof (winti) naast het katholieke geloof behouden hebben.
Dit weekend wat georganiseerd door twee Hindustaanse dames, die alles voor ons regelden en heerlijk Surinaams eten voor ons klaar maakten. Ik moet alleen nog wel erg wennen aan het pittige eten. Er zijn gewoon nauwelijks gerechten waar geen pittige kruiden bij aan te pas komen. Dan bestel je een lekker zoete baka bana (gebakken banaans) in een restaurant, dan komt er nog een pittige pindasaus overheen! Wel heerlijk hoor, maar mijn darmen kunnen het nog niet altijd even best aan. Ik heb de afgelopen week veel last van maag en darmpijn.
’s Avonds werd er opgetreden door de plaatselijke band. Met hun gezang en slag- & percussie-instrumenten stuurden de mannen prachtige ritmische klanken het regenwoud in. Het was een genot om naar te luisteren en al snel kwamen die rare bakra’s met de voetjes van de vloer! Een enkele dorpsbewoner kwam ons tijdens het dansen versterken. Er waren een aantal jongetjes die heel gedurf de armen om je heen sloegen en met hun benen wijd hun heupen langs je benen bewogen. Dat was even leuk maar naar een paar minuten had ik daar wel weer genoeg van (die jongetjes waren wel erg jong).
Rond een uurtje of twaalf viel ik moe en voldaan in m’n hangmat onder mijn klamboe. We lagen met z’n zestienen in een schuurtje op nog geen meter van elkaar. Dat betekende dat als je je omdraaide, je op moest passen dat je de buurman niet raakte. Niet teveel wiebelen dus, en dat is best lastig in een hangmat!
De volgende ochtend gingen we er al weer vroeg uit, want we wilden vroeg de jungle in, in de hoop nog wat wilde dieren te zien. Na het ontbijt bracht onze gids ons achter het dorpje het regenwoud in. Het was op zich wel een leuke wandeling, maar qua natuur stelde het niet zoveel voor. De gids was ook niet een van de beste. Het was wel gaaf om van die enorm grote bladeren te zien. Op een gegeven moment begon het te regenen (ja, het heet niet voor niets regenwoud) en aan zo’n groot blad kun je makkelijk als paraplu gebruiken! Wat me opviel vergeleken met het regenwoud op Brownsberg (vorig weekend) was dat het hier op de grond veel dichter begroeid was. Hier zag je veel meer groen onder de hoge bomen en was het moeilijker een weg te banen door de begroeing.
Bij terugkomst in het dorpje heerlijk nasi met kip (kip is vaste prik hier) gegeten, een frisse duik genomen in de sula en een middagdutje gedaan in een hangmat langs de steile waterkant (zie fotoboek!). De terugweg regenede het behoorlijk en daardoor werden we gelukkig niet meer zo rood van het bauxietstof.

Dit weekend was echt weer vermoeiend en volgend weekend moet ik het maar eens wat rustiger aan doen. Ik heb ook wel weer zin om weer lekker uit te gaan en mijn nieuwe salsapasjes buiten de les om te oefenen!

Ik heb trouwens een website gemaakt waar jullie op de hoogte gehouden worden van mijn belevenissen hier in Suriname. Er staan ook een aantal leuke foto’s op en jullie kunnen reacties plaatsen Dus ga snel ff kijken op www.silvia.waarbenjij.nu!
Wederom bedankt voor het lezen van mijn avonturen en tot mails!

Liefs,
Silvia