In the Jungle!

Hoi allemaal,

Bedankt voor jullie mailtjes en dan natuurlijk de valentijnsmailtjes die ik heb gekregen. Echt heel erg lief! Wel heimwee-gevoelig dat soort mailtjes, maar tot nu toe heb ik gelukkig nog nergens last van! Ik ben ook zo druk met stage, zwemmen, sporten, salsadansen, socializen met andere stagiaires, lekker uit eten, de jungle in, etc. En dan ben ik er nog niet eens twee weken! En zet je maar weer schrap, want Silvia heeft weer een enerverend weekend achter de rug!

Zaterdagochtend om 7 uur (op z’n Surinaams was dat minstens half 8) zijn we met een groep van 26 bakra’s (nederlanders) in een busje vertrokken richten het zuiden. De bestemming was natuurpark Brownsberg. Dit ligt 112 kilometer ten zuiden van Paramaribo en de reis zal met tussenstops ongeveer 3 uur duren. We reden over rode (door de grondstof bauxiet zo gekleurd) grevelwegen en ondertussen stopten we bij diverse dorpjes, mooien uitzichten, de Brokopondo stuwdam en het Brokopondo meer. De bosnegerdorpjes (marron) dorpjes vond ik leuk, vooral toen ik een beetje met de plaatselijke bevolking in gesprek kwam. Het lijkt er echt op alsof die mensen de hele dag geen flikker doen. Er hing een wel heel ontspannen sfeer en als er mensen werken dan waren het vrouwen.
Op een gegeven moment moesten we een heel steil weggetje in met die bus en ik dacht echt ff dat we om zouden vallen. We stonden bijna 45 graden schuin en de rand van de bus schuurde over de stoffige grond. Maar we hebben het overleefd, toen redde de bus ons nog. Een uurtje later begaf de bus het wel. De motorklep in de bus (vlak achter de voorste stoelen) werd opengedaan en we werden met z’n allen lekker vergast in dat busje. Prem (van het stagebureau) stond bedenkend voor de bus en besloot een nieuwe bus te gaan halen. Er zat dus niets anders op dan uren in de brandende zon te wachten op alternatief vervoer. Af en toe ging de bus nog een paar honderd meter verder, maar dan begaf ie het weer. Hij was gewoon enorm oververhit en bij 35 graden Celcius en geen water (om de motor te koelen) zat er geen hoop meer in de bus.
Prem had een klein busje geregeld en mensen werden in groepjes naar Brownsberg gebracht. Ik zat bij het één na laatste groepje en was ongeveer om zes uur in het natuurpark. Er was nog net even tijd voor een eerste kennismaking met het regenwoud. En ik was echt onder de indruk. Enorm hoge bomen met lange stevig lianen en al die dierengeluiden! Echt prachtig! We hadden ook een prachtig uitzicht over de uitgestrekte groene jungle en het Brokopondomeer. Maar het werd al snel donker en het was tijd om onze hangmatten op te gaan hangen. We hadden een huisje helemaal ingericht voor hangmatten. Dat betekent een leeg huisje met aan de zijkant houten palen om je hangmat aan op te hangen. Ik had vrijdag na mijn werk nog snel even een hangmat gekocht in de stad met Marit (huisgenoot). Nadat we onze slaapplek in orde hadden gemaakt, had de kok het eten gereed. Bijna op elke trip het binnenland in is er een kok mee die voor de groep kookt. We aten soep en nasi met kip, net als alle andere maaltijden trouwens. Het was echt soep en nasi met kip als ontbijt, middag- en avondeten! Ik kan voorlopig geen soep en nasi met kip meer zien!
’s Avonds was er Parbo (bier) en Borgoe (rum) in overvloed en een aantal van ons konden het niet meer aan om in een slingerende hangmat te liggen. Al met al was het echt gezellig en heb ik veel andere stagiares beter leren kennen. Samen met Anne-Marieke (Pabo stagiair) heb ik genoten van de prachtige sterrenhemel. Er staan hier echt duizenden sterren aan de hemel en vanuit de hangmat was dat heerlijk turen in de lucht.
Slapen in een hangmat is een hele kunst, maar al met al heb ik redelijk geslapen. Het was wel koud (15 ºC) en regelmatig werd ik (en alle anderen) wakker van een serenade van een stelletje brulapen. Dat geluid dat die apen produceren is echt heel indrukwekkend en luid. Het lijkt alsof ze naast je in het bos zitten, terwijl ze kilometers verderop met slechts een stuk of 5 apen zitten te brullen.
Zondagochtend na het ontbijt zijn we met een klein groepje vertrokken naar de Irene watervallen. Deze lagen ongeveer een uur lopen de jungle in. Onderweg kwamen we nog het sterkste dier (in verhouding) van de jungle tegen. Een facinerende kolonie rode mieren, die over een lengte van zeker 20 meter over de grond en dan zeker nog 10 meter de boom in, in een lange trein blaadjes vervoerden naar hun hol. Ze hadden zelf helemaal een spoor gemaakt. Daarnaast kwamen we salamanders, slangetjes en prachtig gekleurde rupsen en vlinders (voornamelijk felblauwe) tegen. Af en toe gingen we in een liaan hangen. Christian (Pabo stagiair) wilde dat ook proberen, maar koos een losse liaan, die vervolgens netjes in een kringetje naar beneden viel, met Christian er onder!
Het was een behoorlijk pittige (steil, modderig) afdaling, maar het resultaat was zeker de moeite waard! De Irene waterval lag sprookjesachtig in de donkergroene jungle. Direct trok ik m’n kleren uit (had bikini aan) en nam een heerlijke douche onder de waterval. Al snel volgden de rest van mijn wandelgenoten. Stonden we daar met z’n allen midden in de jungle onder een waterval van zeker 10 meter hoog, van het heerlijk frisse water te genieten! Echt te gek! Het plaatje was compleet toen er een felblauwe vlinder voor de waterval langs vloog.

Terug van de lange wandeltocht ‘lekker’ soep en nasi met kip gegeten (was er nog steeds in overvloed) en vervolgens met een prachtig uitzicht op het Brokopondomeer in de brandende zon gelegen. Met veel insmeren heb ik het voor mekaar gekregen niet te verbranden. Terwijl we daar lekker lagen te zonnen, zagen we in de bomen ineens een stel brulapen slingeren. Je kan je niet voorstellen dat die kleine, (+/- 10 kg) rode apen zoveel geluid kunnen produceren! De rode bulaap leeft in groepjes van 2 tot 8 en brullen ter bescherming van hun territorium. Het gebrul is dus bedoeld om andere brulapen en indringers te laten weten dat het hun terrein is.

Eind van de middag reden we met een ander busje weer terug naar Paramaribo. ’s Avonds heb ik met een heel stel andere stagiaires, heerlijk een pannekoek en poffertjes gegeten en een parbobiertje gedronken. En dat voor nog geen 7 euro totaal. Diensten zoals taxi, eten en drinken zijn hier echt heel goedkoop. Voor een pot pindakaas in de supermarkt betaal je soms meer dan voor een hele maaltijd in een chinese toko of rotishop! Vind je het gek dat ik geen zin heb om mijn brood te smeren voor mijn werk, terwijl ik voor minder dan 50 eurocent een heerlijk belegt broodje kan kopen!

Ondanks de buspech en de ‘verloren’ zaterdag, heb ik echt een fantastisch weekend gehad met prachtige natuur en veel nieuwe mensen. Ik en mijn huisgenoten Lianne, Marit en Marion kwamen helemaal enthousiast thuis en besloten aankomend weekend weer die kant op te gaan. We gaan dan naar een eiland daar in de buurt, waar je marron (bosneger)dorpjes kunt bekijken en heerlijk kunt relaxen. Iets meer cultuur en ontspanning dus. Ik kan niet wachten om ’s nachts het vertrouwde junglegeluid van brulapen te horen!

Mijn stage gaat ook zo z’n gangetje. Ik leer het bedrijf en de medewerkers steeds beter kennen, maar verwacht dat het nog wel een heel tijdje duurt voordat ik de rommelige structuur van het bedrijf door heb. De opdrachten die ik krijg zijn over het algemeen op mijn niveau en ik kan dus goed werken en leren tegelijk.

Jullie kunnen trouwens post (en al die te late valentijnskaartjes) sturen naar het volgende adres:Julianastraat 36, Paramaribo, Suriname. Met slechts 200000 inwoners in het district Paramaribo is een postcode niet nodig, dus die heb ik dan ook niet (voor degenen die denken dat het adres onvolledig is).

Bedankt voor het lezen van mijn mailtje en tot mails!

Lobi,

Silvia